Rozpoczynając treningi, udając się do trenera po plan, oczekujemy, że prezentuje on sobą taki poziom wiedzy i umiejętności, że plan który otrzymamy będzie lepszy od tego co sami możemy wyszukać w Internecie. Mamy nadzieję, że pokaże nam jak ten plan wprowadzić w życie, nie spodziewając się tego, że kolano wyskoczy nam z zawiasów lub kręgosłup nie złamie się w pół. Ale czy aby na pewno? Na rynku jest jeszcze sporo trenerów “showmanów”, dla których głównym punktem promocji własnej osoby jest Instagram i Facebook (doświadczenia własne, ale i spostrzeżenia naszych klientów). Nie liczy się dla nich zdobyta wiedza i odbyte szkolenia, tylko liczba like’ów na profilach społecznościowych. Nie twierdzimy, że jest to złe, aby konfrontować feedback, jaki nasza praca spowodowała wydźwięk na rynku, jednak podłożem tego zawsze musi być najpierw wiedza, potem doświadczenie i najzwyczajniej w świecie ciężka praca z podopiecznymi.

Dlatego jeśli chcesz rzetelnej wiedzy, jako trener, świadomy trenujący lub po prostu chcesz zobaczyć jak powinno wyglądać świadome podejście do budowy planów treningowych, to zapraszamy do dalszej lektury

Minęły czasy, gdy split (trening dzielony), czyli po prostu trening 2 grup mięśniowych np. “klata-biceps” był podstawowym treningiem przy kształtowaniu sylwetki. Dzisiaj myśląc o ruchu, myślimy właśnie o wzorcach ruchowych, czyli systemie powięzi i taśm mięśniowych w naszym ciele. To program przekazywania sobie informacji przez układ ruchu, który jest uniwersalny dla każdego człowieka i ewoluował od początków jego istnienia. Na tej bazie powinniśmy budować plany treningowe, które możemy definiować jako program pracy naszego ciała w płaszczyznach i zakresach stworzonych dla niego przez naturę. Docelowo obciążanie go, w kierunku rozwoju pod konkretne cele specjalizacji (mniejszej bądź większej).

Obecnie trening powinien zapewniać:
– spełnienie głównego celu treningowego (np. sylwetkowy – redukcja / hipertrofia)
– bezpieczeństwo, dzięki odpowiedniemu dobraniu ćwiczeń, obciążeń i progresji pod danego ćwiczącego (np. przy koślawości kolan w przysiadzie, dobranie rozstawu stóp pod możliwość aktywacji m. pośladkowego średniego, czyli odpowiedniego stopnia odwiedzenia w st. biodrowym)
– zrównoważony rozwój grup mięśniowych (czyli nie promowanie wad postawy, a równoważenie ich przez wzmocnienie mięśni osłabionych)
– powolną, zindywidualizowaną progresję w doborze trudniejszych wzorców i większych obciążeń
– periodyzację, która odsuwa widmo stagnacji treningowej

Jest wiele podziałów i podejść do tematu, jednak przedstawię tutaj najbardziej praktyczne spojrzenie, które sprawdza mi się świetnie w pracy. Jest to moja synteza wiedzy do której udało mi się dojść, śledząc literaturę i podejście czołowych trenerów na świecie. Każdy mikrocykl treningowy (najczęściej tydzień) powinien zawierać w sobie wszystkie wzorce ruchowe, aby możliwie równomiernie rozwijać motorykę i sprawność ćwiczącego, jednocześnie stanowiąc prewencję przed wystąpieniem kompensacji. Bowiem każda kompensacja prowadzi ostatecznie do kontuzji.